Dubai

Aankomst in Dubai begon vlot, ahem. Ik besloot om van Caïro naar Sharjah te vliegen in plaats van Dubai International. Ze liggen 30 km van elkaar. Het prijsverschil was ongeveer 60 euro, maar toen ik het vliegveld verliet begon ik spijt te krijgen van mijn beslissing. Het was ongeveer 30 kilometer naar Deira, de oude stad van Dubai waar ik de eerste dagen ging verblijven. Ik wilde een Uber nemen, het was best duur maar ik zou er binnen een uur zijn, dit genoot de voorkeur aangezien het al 20.00 uur was en donker buiten, maar helaas, geen enkele Uber wilde mijn rit accepteren, dus ging ik maar met de bus. Eerst accepteerden ze alleen contant geld, dus ik moest terug het luchthavengebouw binnen en een geldautomaat zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging terug naar de bus en Google maps vertelde me dat er heel andere buslijnen reden dan die ik voor me zag. Ik wachtte even en zag gelukkig toch de juiste bus verschijnen, dus ik stapte snel op. Ik kwam uit bij het busstation en dacht bij mezelf: Geweldig, dat is een goed begin. Met wat hulp van een andere reiziger, geraakte ik op de juiste bus naar Dubai. Om de bus te betalen, moest ik een elektronische kaart kopen bij het kantoortje. Je kan ze opladen met geld en het zijn best handige dingen. Je kan ze voor elke transport gebruiken in Dubai, metro, tram, bus.. Na een lange busrit was het tijd voor de metro. Nog 2 haltes later, en na 3 uur, bijna middernacht ondertussen, was ik eindelijk bij het hostel aangekomen.

Het was een heel vriendelijk hostel, aardige mensen van overal ter wereld. Het was klein maar schoon en voor Dubai was de prijs uitstekend. Mijn eerste dag besteedde ik aan het opnieuw aanvragen van mijn Pakistaanse visum en daarna aan het werken aan de blog. De posts kosten best wat tijd om te maken en ik lig ver achter. 2 uur voor zonsondergang besloot ik dat ik toch nog iets moest bezoeken voor mijn eerste dag, ik keek wat er in de buurt was: Dubai frame wordt het.

De tweede dag verhuisde ik naar een ander hostel dichter bij het centrum van Deira, het was meer een capsulehotel en het was erg comfortabel. Het properste hostel dat ik ooit heb gezien. Ik besloot dat ik meer van de stad wilde zien, dus ik ging eerst naar het strand en wilde de watertaxi nemen naar Dubai mall en Burj Khalifa. Ik genoot van het prachtige uitzicht op het strand en ging op weg naar de boot. Het bleek dat de watertaxi niet meer vaart sinds Covid… Eerst wilde ik wandelen, maar 7 kilometer is niet niks. Uiteindelijk nam ik een elektrische scooter en reed ik langs de rivier, terwijl ik genoot van de coole gebouwen die voorbij kwamen. Het kostte me ongeveer 30 minuten maar ik was er toch geraakt. Toen ik de omgeving van Dubai mall zag met de grote vijver en de fonteinen, was ik helemaal onder de indruk. Je staat daar omringd door al die enorme gebouwen en je voelt je heel klein. Het is er altijd druk. Ik liep wat rond tot ik een Ierse pub zag en ging op het terras zitten voor een pint Guinness.

Het was al laat dus ik ging terug naar het hostel, waar ik lekker Indisch heb gegeten in Deira. Ik bestelde chicken biryani en het was echt pikant. Eerst dacht ik dat er groene boontje in zaten, maar het bleken groene pepers te zijn. Ik had moeite om het op te eten en gooide uiteindelijk de helft weg.

Dag 3 heb ik de hele dag aan de blog gewerkt. De bedden in het hostel waren te comfortabel om op te staan. ’s Avonds ging ik naar hetzelfde Indische restaurant, maar dit keer vroeg ik om iets wat minder pikant was. Ze brachten me chicken afghani en het smaakte heerlijk. Ik bezocht de Dubai rivier vlakbij en wandelde door de soek van Deira. Het is een druk gebied vol winkels en cafés. Je kan plaatsnemen in een van de talloze restaurants aan de oever en genieten van wat sisha, of een van de vele lokale boten nemen die je over de rivier brengen. Ze worden Abras genoemd: historische houten bootje die gebruikt werden toen Dubai nog een klein vissersdorpje was. Er zijn er heel veel en ze varen voortdurend de rivier op en neer.

Ik stond op het punt om naar bed te gaan toen er een coole gast uit Letland genaamd Arthurs aankwam. We raakten aan de praat en gingen wat drinken in een bar. Het was gezellig.
Helaas voor Arthurs had ik de dag ervoor al besloten dat ik naar JBR zou verhuizen, een populaire wijk aan de andere kant van het Emiraat, waar veel Europeanen wonen. Ik vond een goed hostel voor dezelfde prijs, maar het was in een hoge toren, met een geweldig uitzicht over het gebied. Er was zelfs een zwembad en een fitnessruimte.
We spraken wel nog af, die avond nam hij de metro naar mijn wijk en aten we in de Marina. Ze hebben erg lekker eten tegen Europese prijzen. We hebben ook sisha gerookt en gechilld. Ze mogen echter geen alcohol serveren, dus dat was voor een andere dag.

Na het inchecken besloot ik dat ik naar het strand wilde, het is erg bekend en celebrities komen er vaak. Ik voelde me erg bekeken toen ik op mijn teenslippers en in strandkleding over straat liep, omringd door chique hotels en dure auto’s. Eenmaal aangekomen op het strand van JBR was ik helemaal overdonderd. Omringd door hoge gebouwen, 2 schiereilanden die de baai aan beide kanten beschutten, aan de ene kant een gigantisch reuzenrad dat boven de zee uitsteekt, aan de andere kant een landingsbaan die boven het water is gebouwd voor parachutesprongen. Het water is gevuld met jachten en jetski’s die van links naar rechts racen, het geluid van hun motoren is overal te horen. Dit ging de hele middag zo door, zo over the top. Om de 5 minuten kwamen er parachutes naar beneden, wat het plaatje compleet maakte. Ondanks dat het zo druk was, is het een erg leuk strand met chille mensen. Na wat zwemmen heb ik een paar uur in de zon gelegen tot de zon onderging. Ik zag daar een aantal interessante figuren, van modellen die Instagramfoto’s maakten in de golven tot een gekke Oostenrijkse man die niet kon stoppen met praten tegen iedereen die hij zag. Misschien zat ie wel aan de drugs. Daarna ging ik terug naar het hostel. Ik kreeg een e-mail dat mijn Pakistaanse visum eindelijk was toegekend! Tijd om te vieren! Er was een pooltafel en ik speelde de hele avond biljart met een paar Russen en een Fransman. De rest van de tijd dat ik daar was, hebben we veel biljart gespeeld en zelfs geschaakt. Shoutout naar Alex, Yevgeniy, Artyom, Pavel en Max!

’s Ochtends ging ik zwemmen in het zwembad van het complex. Ik voelde me nog steeds de koning te rijk toen ik op het privéplein voor de appartementen liep, tussen al die hoge gebouwen. Zelfs gewoon op het balkon van het hostel zitten op 100 meter hoogte en kijken naar al die torens, ik geraakte het niet gewend.
Die dag ging ik naar de palm Jumeirah, ik had eerder een mooie postkaart gevonden die ik naar huis wilde sturen. Dubai heeft een geweldige postdienst en voor 1 euro kun je overal ter wereld kaartjes naartoe sturen, die binnen 2 weken aankomen. De stad is gewoon geweldig en veel minder duur dan je zou verwachten.
Ik wilde vandaag de palm bezoeken. Het was ongeveer 30 minuten met de tram naar de monorail. Het is eigenlijk een groot kunstmatig eiland in de vorm van een palm en het is erg bekend. Het is 7 km lang vanaf de kust tot aan het uiteinde, te ver om te wandelen. Je kunt er een taxi nemen, maar ik was enthousiast over iets specialers. Ze hebben een monorail! Hij rijdt van het noorden naar het zuiden van de palm, op een verhoogd spoor langs het midden en het heeft van alle kanten een geweldig uitzicht. Ik kon als eerste instappen en zat op de voorste stoelen bij het raam.

Met de monorail ben ik helemaal tot het einde gereden. Vanaf daar kun je langs de kust naar het puntje van de palm wandelen. Het was daar prachtig en uiteindelijk heb ik daar met familie zitten bellen en bijpraten tot de zon onderging. Het Atlantis hotel ligt daar, het ziet eruit alsof het rechtstreeks uit een Disneyfilm komt, kortom de perfecte plek voor foto’s. Toen ik de monorail terug nam, ging ik weer vooraan zitten en nam nog een paar mooie foto’s. Het voelt echt als een paradijs daar.
’s Avonds ging ik weer wat drinken met Arthurs, we gingen naar het Burj Khalifa gebied terug naar de Ierse pub. Hij heeft een bedrijf in digitale marketing en is van plan om in de VAE te gaan wonen.

De laatste dag van Dubai, ik zou ’s avonds naar Karachi vliegen. Ik pakte mijn spullen en ging weer naar palm Jumeirah. Deze keer rechtstreeks naar de uitkijktoren, die midden in het Nakheel winkelcentrum ligt. Onderweg naar daar ontmoette ik een paar leuke Nederlandse jongens, gaf ze wat tips en liepen we wat rond in het winkelcentrum en praatten we wat, totdat ik naar de toren ging. Ik kocht mijn kaartje online bij Groupon, dus voor dezelfde prijs als een normaal kaartje had ik fast-track, wat betekende dat ik niet in de rij hoefde te wachten en gewoon naar boven kon. Het uitzicht was adembenemend, ik was er ondersteboven van. Het voelt echt alsof je in een film zit, in elke richting waarin je kijkt. De toren is 200 meter hoog en steekt boven alles in de omgeving uit. Je kunt de hele skyline van Dubai zien, van links naar rechts, de hele palm van bovenaf en in de verte zelfs de eilanden in de vorm van de wereldkaart. Ik wou dat ik er meer tijd had kunnen doorbrengen want het was gewoon de max.

Na veel te veel tijd te hebben gespendeert bij de palm moest ik me haasten naar Deira, om iets te eten met Arthurs en om naar het vliegveld te gaan voor mijn vlucht. We aten bij een leuk restaurant, de bediening was snel en het eten was goed. Ik dacht dat ik nog een kwartier had om naar de elektronicawinkels ernaast te gaan om een laptop te kopen. De prijzen waren erg laag in Dubai en na 45 minuten zoeken vond ik wat ik zochtte en moest ik me weer haasten naar het vliegveld. Daar was het erg stressvol. Eerst was mijn vlucht op geen enkele tv te zien! Na wat rondvragen kwam ik bij de incheckbalie. Ze wilden me niet op het vliegtuig laten zonder een retourvlucht uit Pakistan. Dus moest ik snel een vlucht boeken en was ik pas op weg naar mijn gate 20 minuten voordat mijn vliegtuig zou vertrekken. Ik was de hele tijd aan het rennen! Vol overtuiging dat ik mijn vlucht zou missen. Toen kwam ik bij de gate en waren ze nog niet eens aan het boarden. Al die stress voor niets… Ik heb er zelfs nog anderhalf uur gewacht voor we eindelijk aan boord konden. Een geweldige eerste indruk met Pakistan Airlines :p